Bu satırları Gebze’den bir işçi çocuğu ve aynı zamanda üniversite sınavına hazırlanan bir genç olarak yazıyorum. Geçtiğimiz şubat ayında UİD-DER’in gençlik etkinliğine katıldım. Fakat bu benim UİD-DER ile ilk tanışmam değildi. Tam yaşımı hatırlayamasam da oldukça küçüktüm derneğe ilk gittiğimde. Tabi o zaman olup bitenin pek de bilincinde değildim. Ama etkinlikleri, okunan şiirleri, söylenen şarkıları ve büyüklerimi can kulağıyla dinlerdim. Şimdiyse büyüdüm, düşüncelerim değişti, bu sisteme ve parçası olduğum dünyaya karşı düşüncelerim değişti. Ama o etkinliklere katıldığımda şarkıları ve şiirleri duyduğumda, büyüklerimle konuştuğumda hissettiklerim hiçbir zaman değişmedi. Umut, birlik ve beraberlik…

Kendimizi o kadar kaptırmışız ki hayata, çevremizde ne olup bittiğini göremiyoruz. Bu kasvetli ve zorlu günlerden geçerken, yaşam standartlarının gitgide düştüğü ve milyonların açlık sınırında yaşamaya çalıştığı bir dönemde bunu fark edip de konuşamayacak kadar körleşiyoruz. Uzak bir köşeden izliyoruz olup bitenleri. Fırsatını bulduğumuzda da eşyalarımızı toplayıp ülkeyi terk etmek istiyoruz.  Oysa hepimiz şikâyetçiyiz bize dayatılan bu hayat koşullarından. Hepimiz farkındayız yapılan haksızlıkların ve “bu adil değil” diyebiliyoruz. Senelerce harıl harıl ders çalışıyoruz, gençliğimizi bir masa başında çürütüp sonunda da işsizliğin içinde kayboluyoruz. Saatlerce fabrikalarda kötü şartlar altında açgözlü patronları doyurmak için çalışıp ay sonunu bile getirmekte güçlük çekiyoruz. Uyandığımız her yeni gün bir öncekinden de kötüleşiyor. Artan market fiyatları, gelen faturalar, kiralar dudak uçuklatıyor. Ve her birimiz yine günün sonunda “bu adil değil” diyebiliyoruz.

Fakat bunu düzeltmek için neden adım atmıyoruz? Neden ilk fırsatta kaçıp gitmeyi istiyoruz? Sen ve ben aynı sistemin içinde yaşıyorsak, hatta bu sistem bizim sayemizde dönüyorsa o halde neden değiştirme gücümüzün de olduğunun farkında değiliz? Yalnızız zannediyoruz. Çünkü yalnızlaştırıldık ve bastırıldık. Hatta bu ömrümüzü çürüttüğümüz okul sıralarında başladı ilk. Sorgulayıp sorular sormanla başladı. Ardı ise belli belirsiz cevaplar ve susturulmanla devam etti. Sonra iş hayatına sıçradı bu. Sana dayatılan çalışma koşullarında senden ne istenirse yapman beklendi. Ne kadar yalnız olursan, ne kadar düşünmeden ve yapabileceklerinin bilincinde olmadan senden istenileni yerine getirirsen o kadar da iyisindir bu sistemde. Yıllardır yalnızlaştırılıyoruz ve bunu fark edemiyoruz.

Hepimiz üzerimizdeki kara bulutların bilincindeyiz aslında. Ben de bilincindeyim. Bunun böyle devam edemeyeceğinin de farkındayım. Ama ben o kara bulutları gördüm diye kaçıp gitmek istemiyorum. Çünkü hepimizin sorunları ortak. O halde çözümlerimiz de ortak olmalıdır. Çünkü o kara bulutlarda gördüğüm tek şey karanlık değil benim. İnancım var. Önce zihnimize dolanmış zincirleri, ardından da dönüp duran bozuk sistemin çarklarını kıracağımıza dair inancım var. UİD-DER ile tanıştığım günden beri bunu biliyorum ve UİD-DER ile tanıştığımdan beri biliyorum ki yalnız değilim. Umutsuzluğun kol gezdiği, karanlığa boğulmaya itildiğimiz bu dönemin aksine benim gördüğüm ışık, UİD-DER’in bana ve milyonlarca insana örgütlülüğü ve beraberliğiyle verdiği ışıktır.