Bir gölge oldum ben

Sıcak güneşli bir günde,

Saat 8.15’te, köşedeki merdivende.

Fabrika yolundaki işçiler gibi,

Çiçek sulayan kadınlar gibi,

Gözlükleriyle gazete okuyan ihtiyarlar gibi

Ve yaşıtım gülen gözlü çocuklarla birlikte

Bir gölge oldum ben.

Gölge ne eder bilir misiniz?

Peşini bırakmaz yürüyenin

Ve karanlık günlerde bile

En küçük bir ışıkla canlanır gölge.

Bazen korku olur büyür,

Bazen suya salınan söğüdün altına

Serin rüzgârları götürür.

Bir gölge oldum ben burada

Yıl 1945, 6 Ağustos’ta

Japonya, Hiroşima’da

Atomik gölge dediler adıma.

Ama şimdi tüm yürüyenlerin,

Asya’da, Avrupa’da yahut Amerika’da

Savaşa karşı yürüyenlerin.

Savaş dumanlarının tüttüğü yerde

Suriye’de, Ukrayna’da, Filistin’de…

Dünyanın dört köşesinde

Savaşlara, uçaklara, bombalara,

Kara günün kara kalplerine karşı bir gölge.

İşçiler, emekçiler, gençler,

Ve güneş gözlü çocuklar

Kardeşlerim,

Kara yağmurlarla sulandı toprağımız

Günümüzü, gecemizi, geleceğimizi

Kara bulutlarla kapladılar

Ama sizin kararmayan yüreklerinize güvenerek

Size omuz olmak için, size nefes olmak için

Sizinle birlikte yürüyen,

Bir gölge oldum, yeniden doğdum

Gözlüyorum güneşi en tepeye çekeceğiniz günleri.