Karanlıktan geliyoruz ve hakkımızı talep ediyoruz!

Yıl 1890… İngiltere’nin liman işçileri, gaz işçileri, demiryolu işçileri, kibritçi kızları, marangozları, postacıları, hamalları ve bilcümle sanayi kollarından işçiler ilk defa 1 Mayıs meydanında buluşuyorlar. Hyde Park’ı dolduran işçiler ve emekçiler ilk uluslararası gösteri günü 1 Mayıs’ı coşkuyla kutluyorlar. 8 saatlik işgünü istiyorlar, “birlik, mücadele ve dayanışma!” diyorlar. Şimdi gözler ve kulaklar kürsüdeki kadında. “Bu son değil, mücadelenin sadece başlangıcı!” diye sesleniyor konuşmacı. “Hurraa!” diye bağırıp alkışlarla eşlik ediyor coşkulu kalabalık. Londra’yı bir yaylım ateşi gibi boydan boya saran grevlerden, direnişlerden tanıyorlar onu.

O Eleanor Marx… O işçilerin en kararlı sözcüsü, ömrünü dünya işçi sınıfının mücadelesine adayan bir işçi önderi… İşçi sınıfına olan sarsılmaz inancı, işçilerin de ona inanmasını sağlamıştı. Dayanılmaz yaşam şartlarına ve çalışma koşullarına karşı koymaya başlayan emekçiler, Eleanor’un ve diğer işçi önderlerinin gösterdiği yolda yürüyor, örgütlü mücadelenin gücünü tadıyorlardı. Başta kibritçi kadınlar olmak üzere nice emekçi kadın, işçi mahallelerinde, işyerlerinde çalışmalar yürüten Eleanor’un tükenmeyen sabrı ve çabalarıyla işçi sınıfının saflarında yerini almıştı. O gün de, tıpkı diğer grevci liman ve gaz işçileri gibi olmaları gerektiği yerde, 1 Mayıs meydanındaydılar. Can kulağıyla dinliyorlardı Eleanor’un şu sözlerini: