16 Haziran sabah saatleri

Güneş doğmuş, işçilerin ayak bastığı asfalt ısınmaya başlamıştı. İşçiler günebakan çiçekleri gibi yüzlerini güneşe dönmüş gülümsüyorlar. Kimisi birbiriyle şakalaşıyor, kimisi sigarasından bir nefes çekiyor. Kimisi ise gözlerini kamaştıran güneş ışıklarına ellerini siper etmiş… Bize bakıyorlar. Geleceğe selam gönderiyorlar, selamlarını karşılıksız bırakmayalım.

Kimileri yere çömelmiş, kimileri ayakta… Arkada bir işçi grubu ise onlara doğru yürüyor emin adımlarla. Adımlarını heyecanla atıyorlar, içleri kıpır kıpır, büyük bir gün başlıyor. Ön sırada oturan işçiler, ellerini birbirlerinin omuzuna koymuşlar. Dost omuz başlarını omuzlarının yanında duyup, yürekten gülerek bekliyorlar. Birlik olmanın gücüne güvendikleri ise her hallerinden belli! Uzel işçileri, sınıf tarihimizde açtıkları unutulmaz sayfaya not düşmeye devam edeceklerdi gün boyunca.

Dikkatler pankartın hemen önünde duran ve sağ elini havaya kaldıran işçiye kesilmiş. O ise fotoğrafçının deklanşöre basıp o anı ölümsüzleştirdiği sırada, slogan attırmaya başlıyor belli ki. Kim bilir belki de o gün, o fabrika önünde atılan son slogandı bu. Bildiğimiz bir şey var ki kalk borusunu duyan işçiler kahramanca eylemlerine kaldığı yerden devam edeceklerdi birazdan…