Yürüdüler adım adım, yürüdüler inançla, kararlılıkla 1/3

İzmit

Gebze, Derince, Yarımca (Körfez), Hereke, Dilovası ve Köseköy’deki işçilerin kulağı ise İstanbul’dan gelecek haberdeydi. Hareketin başladığı duyulunca bu bölgelerdeki işçilerin bir bölümü İstanbul’a, bir bölümü de İzmit merkezine doğru yola koyulmuştu. Bir önceki güne göre daha geniş katılımlarla fabrikalardan çıkacak ve yürüyeceklerdi.

İkinci gün eylemler çok daha kitleselleşmişti ve bunun bugünün işçi kuşaklarına örnek olacak sebepleri vardı. Elbette ilk günkü eylemler tüm sanayi havzalarında, fabrikalarda yankısını bulmuş ve doğal olarak ertesi gün için muazzam bir çekim oluşturmuştu. Yollara dökülen işçiler 16 Haziran’da da yürüyüş güzergâhlarındaki fabrikaların önünde yaptıkları çağrılarla işçi kardeşlerini haklı davalarına katmışlardı.

Fakat kimi fabrikaların temsilcileri ve öncü işçiler rehavete kapılmayıp geceyi yürüyüşe katılmayan, özellikle Türk-İş’in örgütlü olduğu fabrikalarda geçirmişti. Orada sabahlayıp işçi arkadaşlarını ikna etmişlerdi. Neticede 15 Haziran günü 115 işyeri ve yaklaşık 75 bin işçiyle başlayan eylemler, 16 Haziran günü 200’e yakın fabrikayı ve 150 bine yakın işçiyi kucaklayacaktı.

Önde gencecik bir işçiyi görüyoruz. Kamerayı fark etmiş olacak ki elindeki dövizi yukarı kaldırmış, sınıfının sel olup meydanlara akmasının verdiği güvenle meydan okuyor! Arkada, fabrikaya doğru açılan pankartlarda ise “Patronlar Sendika Seçme Hürriyetimizi Yok Edemezsiniz” ve “Üç Aylık Ücretleri İçin Direnen Günterm İşçileri” yazıyor. Onlar DİSK üyesi değillerdi fakat “bu kavga benim değil” dememişlerdi.