Senior’un son saati!

İşçiler ile kapitalistlerin işgünü mücadelesini gösteren bir çizim. En tepede iş, saatten sarkan zincirlerin ucundaki torbalarda ise “sermaye” yazıyor. İşçinin sağında miting ve işçi haklarına dair duvar yazıları yer alıyor. En altta üzerinde “sağduyu” yazan kitap sınıflar üstü bir anlayışı, belli ki yasaları temsil ediyor. Kitabın üzerindeki kişinin elinde tuttuğu sarkacın üzerinde hakem, hakem kararıyla halletme, arabuluculuk anlamına gelen “arbitration” yazıyor. Yere atılan sarkacın üzerinde “tekel” yazdığını görüyoruz. Patronun iş saatleri üzerinde tekel kurmasına izin verilmediği vurgulanıyor. Böylece yasaların iki tarafa da eşit olduğu ve orta bir yol bulunabileceği, sorunun hakem yoluyla çözülebileceği mesajı veriliyor. Fakat gerçekte kapitalist düzende işçi ile patron hiçbir şekilde eşit değildir ve yasalar da patronlardan yana düzenlenmiştir. İş saatlerinin kısaltılması ancak işçi sınıfının uzun ve zahmetli mücadelesiyle olmuştur.

Kapitalistler mümkün olsa işçiyi 24 saat çalıştırmak istiyorlardı. Nihayetinde makineler satın almış, yatırım yapmışlardı. Makinelerin boş kaldığı her saat kayıp demekti. Ancak hem işçi sınıfının mücadelesi hem de bir işçiyi 24 saat çalıştırmanın fiziksel olarak mümkün olmaması nedeniyle çözümü vardiya sistemini getirmekte buldular. Böylece makineler gece gündüz durmadan çalışacak, kapitalistlerin doymak bilmez kâr hırsını tatmin etmek için insan doğasına aykırı olan gece çalışmasında işçiler sağlıklarını kaybedecekti. İşçilerin ortalama yaşam sürelerinin 30’lu yaşlara inmesi sermayenin umurunda değildi.