Osmanlı topraklarında modern bir sınıf doğuyor!

Enternasyonal’in Osmanlıca Çevirisi

Kalk ey lanetle damgalanmış
Aç ve çıplak mazlum dünya!
Zulme karşı yürekler yanmış,
Alevlenmiş bu dava!

Yıkalım bu köhne cihânı
Kuralım bir yeni âlem:
Arzın sefil ve mahkûm insânı
Arza hâkim olur o dem…

Bu kavga son en kat’i şanlı bir harb olur,
Enternasyonelle insânlık can bulur.

Yok bize hiç kimsenin imdâdı
Sultânlardan, vezirlerden!
Bizi bunlardan kurtaracak
Kuvvetimizdir ancak.

Parçalayıp köhne zinciri
Hükmü ele almak için,
Kızgın iken döğün demiri,
Ocakları körükleyin!

Bu kavga son en kat’i şanlı bir harb olur,
Enternasyonelle insânlık can bulur.

Demir kollu zahmet ordusu
Dünyâda bizleriz ancak;
Zahmetkeşin fabrika, toprak;
Tenbellere ölüm! Korku!

Cellâdların başında bir gün
Şimşek çakar, ölüm gürler!
Al bayrakla doğan parlak gün
Bize kurtuluş getirir!

Bu kavga son en kat’i şanlı bir harb olur,
Enternasyonelle insânlık can bulur.

Günler vardır, yalnız kişiler için önemlidir. Günler vardır, ülkelerde belli dönemeçler olarak anılır. Ve öyle günler vardır ki tüm dünya emekçileri için, elleri bolluk ve bereket üreten “Büyük İnsanlık” için kıymetlidir. İşte 1 Mayıs böyle bir tarihsel gündür. Sadece belli başlı ülkelerde değil, yaşadığımız topraklarda da hayli köklü bir 1 Mayıs geleneği vardır. Sınıfımızın bu kıymetli mücadele gününün Osmanlı’ya uzanan, yüz yılı aşkın bir mazisine kısaca göz atacağız.

Tarih boyunca gerçekleşmiş istisnasız bütün büyük gelişmeler, önemli olaylar; kendilerine ebelik eden toplumsal atmosferden ayrı düşünülemez. Osmanlı’daki 1 Mayıs kutlamalarına geçmeden önce, dönemin toplumsal atmosferine kısaca göz atmakla işe koyulalım. Bizler bugün Türkiye işçi sınıfının tarihi köklerini ararken, nasıl ki Osmanlı’daki işçi hareketine uzanıyorsak; mesela Bulgar, Yunan, Makedon ve Ermeni işçiler de kaçınılmaz olarak aynı kökene dönüp bakıyorlar. Çünkü ortak köklere ve anılara sahibiz.

Osmanlı işçi sınıfı çok kültürlü, çok dilli ve çok uluslu bir yapıdaydı. Türk, Rum/Yunan, Yahudi, Bulgar, Ermeni, Arnavut, Sırp, Arap ve daha nicesi… Onlarca farklı ulustan emekçiler, 1800’lerin ortalarından itibaren Osmanlı’da yeni doğan bir sınıfın, işçi sınıfının evlatları oldular. Egemenlerin milliyetçi kışkırtmalarına rağmen beraber yaşadılar, beraber ürettiler, beraber mücadele ettiler. Böylece yaşamları ve yazgıları ortaklaştı.