Lewis Hine: Kadrajında İşçi Sınıfı Olan Fotoğrafçı

O uzun umut yolculuğunun sonunda başlarını sokacak döküntü bir apartman odası bulan “şanslı” bir aile. Korku, utangaçlık, ezilmişlik, endişe, yorgunluk… Aynı anda onlarca duyguyu karşımıza çıkaran tek bir fotoğraf karesi. Annenin gözlerinde yorgunluk ve ellerinde çocuklarına olan bağlılığın kararlılığı var. Evin büyük kızı utangaç biraz, gülümseyerek saklamaya çalışıyor yoksulluğunu. Kucağındaki kardeşi ise meraklı bakışlarla çıplak ayağını keşfetmeye çalışıyor. Annesinin dizi dibinde oturan kıvırcık saçlı çocuğun pantolon askısı kopmuş, şaşırmış belli ki! Daha çok büyümüş de küçülmüş gibi ve naif bir şekilde dünyada olup bitenlere bakıyor şaşkınlıkla. Ya en arkada duvara yaslanmış olarak kadraja bakan küçük kız? En köşede kadraja değil annesine bakan çocuğun sağ ayağını fark ettiniz mi? Bir engeli olduğu ve ona uygun bir ayakkabı yapıldığı belli. Peki ya geleceği?

Amerikan işçi sınıfının ve özellikle de göçmen işçilerin yaşam koşullarını çarpıcı bir şekilde ortaya koyan bu fotoğraflar o günlerden bugüne bize kitaplar dolusu bilgi aktarıyor.

ABD’nin bugünkü gücünün ve büyüklüğünün arkasına baktığımızda göreceğimiz şey sömürüden başka bir şey olmayacaktır. Yükselen o koca gökdelenler, boylu boyunca uzanan caddeler, yerin binlerce metre altında bir ağ gibi dolaşan madenler… Kısacası ABD’yi var eden güç işte bu sömürüdür. Asya’dan, Avrupa’dan, Afrika’dan işçiler günde 16 saat çalışıyorlardı. Çalıştıkları işler çok tehlikeli işlerdi ve hayatları pahasına çalışıyorlardı. Karşılığında aldıkları ücret ise kiralarına ve karınlarını doyurmaya ancak yetiyordu. İşte şimdi sıra geldi Lewis Hine’ın kadrajına giren o işçilere…

Bu fotoğrafa canlı emeğin yavaş yavaş tükenmesi, yorgunluk ve hüzün hâkim. Lewis Hine’a poz veren bu işçiler de New York’un caddelerini yapan İtalyan işçiler. İlginç değil mi? Gökdelen tepesinde çalışan işçiler başka, caddeleri yapan işçiler başka, madenlerde çalışanlar başka milletten. Amerika işçi sınıfı daha doğarken uluslararası (enternasyonal) bir sınıf olarak doğdu. Farklı milletlerden işçilerin birlikte çalıştığı bir ortamda egemen sınıfın türlü oyunlarına rağmen birlikte mücadele yürüterek büyük haklar kazanıp dünya işçi sınıfına armağan etti.

Oturan yaşlı işçi diğerlerinden önce gelmiştir belki de. İlkler hep zordur derler, o da o zorlukları sırtlamış ve bu nedenle yorgun görünüyor. Ama aynı zamanda ondan sonraki kuşaklara deneyimlerini aktarmanın iç huzuruyla omuzları dik, duruşu kararlı bakıyor bize. Soldaki genç işçi kendinden pek emin! O anda sağdaki işçi belli ki esprili bir şeyler anlatıyor, belki de kadraja bu denli ciddi bakmalarını alaya alıyordur. Kim bilir deklanşöre basıp fotoğrafı çektikten sonra Hine da işçilerin yanına oturmuş, sohbet etmişlerdir belki de.

1800’lü yılların ikinci yarısı ve sonraki yıllar ABD’de sömürünün dizginlerinden tamamen boşaldığı yıllardı. İşçi sınıfını kadınıyla erkeğiyle, genciyle yaşlısıyla sömürmekle yetinmeyen patronlar sınıfı, gözünü çocuklara dikmişti. Özellikle de madenlerde yetişkin bir insan bedeninin giremediği yerler için onlar kullanılıyordu. Lewis Hine, çocuk işçilerin fotoğraflarını çekerek onların içinde bulunduğu sömürü koşullarını teşhir etmek istiyordu. Madenlere, fabrikalara, atölyelere girebilmek için bazen endüstriyel fotoğrafçı bazen İncil satıcısı bazen de kartpostal satıcısı kılığına girerdi. İçeri girdikten sonra ise fotoğraflarını çeker, çocuklardan yaşlarını, yaptıkları işleri, çalışma koşullarını öğrenir ve bunları not ederdi. Hine’ın çektiği fotoğrafların bir amacı vardı: O, yaşananlar unutulmasın istiyordu.

Bu fotoğraftaki çocuklar ne yapıyor peki? Onlar “kırıcı çocuklar”, kömür kırıyorlar ama öyle oyun oynamak için falan değil evlerine ekmek götürebilmek için. Oyun falan da umurlarında değil pek, belki de oyunun ne olduğunu öğrenmeye fırsatları bile olmadı!

Peki ya solda ayakta duran çocuk? “Sürücü” diyorlar onlara da. Tünellerde toplanan kömürleri yeryüzüne çıkaran çocuklar. Vardiyanın sonunu getirmiş de yorgunluktan bitap düşmüş bir hali var. Gözlerine hüzün ve yorgunluk çökmüş ama yine de, tebessümle bakıyor bize. Belki de Lewis Hine gülümsemesini ve ellerini beline koymasını söylemiştir. Belki de çekinmiş, utanmıştır biraz. Burnunun ve ağzının kenarındaki siyahlıklar ciğerlerine giden kömürün izleridir. Çocuk kalamadılar tamam ama acaba kaç yıl yaşadı bu çocuklar?

Emekçi insanlık dünden bugüne büyük acılar çekmiştir. Bugün var olan zenginlik, bilim ve teknoloji emekçi insanlığın çektiği acı ve emeğin yoğun sömürüsüyle mümkün olabilmiştir. İnsanlığın sahip olduğu tüm birikimde çocuk emeğinin de muazzam bir payı vardır. Geldiğimiz evrede insanlık yeni bir dünya kuracak tüm olanaklara sahiptir! Nâzım Hikmet’in dediği gibi, insanın insana kulluğuna son verebiliriz, sömürüyü, savaşları, buradan kaynaklanan acıları tarihe gömebiliriz. İnsanlığın tüm birikimini insanlığın barış ve huzur içinde yaşaması için kullanabiliriz. Ama bunun olabilmesi için insanlığın tüm birikimini gasp etmiş, tüm zenginliğin, bilim ve teknolojinin üzerinde oturan şımarık burjuva sınıfını başımızdan def etmemiz gerekiyor. Bunun için de kapitalist sömürü düzenini yıkmamız gerekiyor!