Polonez Direnişçisi: “Biz Başardık, Şimdi Hep Birlikte Başaralım!”

Merhaba, ben Polonez işçisiyim. Daha doğrusu işçisiydim. Direnişimizin 163. günündeyiz, son 21 gündür direnişimizi Çatalca Adliye Sarayı önünde yürütüyoruz. Geçenlerde bir gazeteci arkadaşımız “2025’ten beklentiniz nedir?” diye bir soru sordu. “Adalet ve eşit işe eşit ücret” dedim. Bu mektubu sizlerle de bu dileğimi, beklentimi, düşüncelerimi paylaşmak için kaleme aldım.

Geçtiğimiz günlerde asgari ücret belirlendi. Yoksulluk sınırının 72 bin lirayı aştığı, açlık sınırının 21 bin liraya dayandığı koşullarda asgari ücret sadece 22 bin 104 lira oldu. Zaten biz emeğimizin karşılığını bu asgari ücret toplantılarından beklersek, kusura bakmayın ama daha çok bekleriz! Bir an önce vakit geçirmeden örgütlenmeli ve hakkımız olanı istemeliyiz. Bizlere lütfedileni beklersek daha çok hayal kırıklığına uğrarız, bedel ödemeden karşılığını alamayız, mücadele vermeden hakkımızı kazanamayız!

Polonez direnişimiz bu açıdan hepimize, tüm işçi sınıfına kıymetli bir deneyim oldu. Bu mücadeleyi Türkiye işçi sınıfına armağan ediyoruz. Tabii 163 gün dile kolay! Direnişte 3 mevsim geçirdik. Yıprandık, yorulduk, ağladık, neşelendik, umutlandık… Kimi zaman umudumuzu yitirdiğimiz anlar da oldu ama her seferinde bir öncekinden daha dirençli bir şekilde yolumuza devam etmeyi başardık. Laf olsun diye söylemiyorum, iyi ki bu kadar değerli sınıf dostlarımızı tanımışız, sizlerle bu yolu yürümüşüz. Direnişi büyüten, kazanımlar elde etmemizi sağlayan en büyük etken sınıf dayanışmasıdır.

Unutmamalıyız, birleşen işçiler asla yenilmez!